Het leven voluit leven zoals het wordt gegeven zijn de laatste woorden die ik schreef bij het afsluiten van mijn innerlijke reis die 20 juni 2016 is begonnen en 12 augustus 2018 in Vezelay, Frankrijk, is beëindigd. Over het verloop van de afronding heb ik een presentatie gemaakt. Zonder te weten wat er ging gebeuren had ik alles vastgelegd.

Je kunt de afronding bekijken door onderstaand bestand te openen. De filmpjes openen zich in Odysee.

Liefdevolle groet,
Sandra

PS Hiermee is geen einde aan mijn nomade bestaan gekomen. Ik hou van het camperleven samen met mijn kat Droppie waardoor ik met alle gemak gehoor kan geven aan mijn innerlijke roep. Helaas is mijn kat maart 2020 overleden, ik leef nog steeds als een nomade.

Het is 2 november 2018. De regen tikt op het dak van mijn camper. Ik lig op bed, de kat aan mijn voeten. Buiten is het nog donker en begin te schrijven.

Het leven voluit leven zoals het wordt gegeven zijn de laatste woorden die ik schreef bij het afsluiten van mijn innerlijke reis die 20 juni 2016 is begonnen en 12 augustus 2018 in Vezelay is beëindigd. Over het verloop van de afronding  is een presentatie. Zonder te weten wat er zou gebeuren heb ik alles vastgelegd.

Hoe deze afronding is verlopen symboliseert mijn leven van nu. Volgen wat er van me gevraagd wordt ook al weet ik niet waarom en is het soms lastig en pijnlijk. Om met dat laatste te beginnen. Je weet misschien dat ik veel bij mijn paardjes was. Zij vervulden iets in mij. Zij zijn pure liefde.

Toch kreeg ik door dat er nu iets anders van mij gevraagd wordt: ‘ga de wereld in en verspreid je levenswijsheid’. Je kunt je voorstellen dat dat heftig voor me was. Ook om dat te uiten aan mijn dochter met wie ik het ‘paardenleven’ deelde. Gelukkig wordt in alles voorzien en waren de omstandigheden er al naartoe aan het groeien. Ook in haar leven was er al een en ander veranderd en is ze juist intenser met de paardjes bezig. Alleen de boodschap goed overbrengen bleef lastig. Tot ook daar een moment voor gecreëerd werd waarin het er helder uitkwam en kon worden verstaan omdat ik het koppelde aan Leef-Tijd.

Daarmee kom ik op de titel van deze nieuwsbrief. Met mijn moeder gaat het wat minder. In het ziekenhuis was een lange wachttijd. Mijn lieve collega Melle maakte daarop de opmerking ‘ze beseffen niet hoe weinig leef tijd deze mensen nog hebben’.
Deze zin bleef hangen en riep bij mij de vraag op: ‘Wat doe ik met mijn leef tijd?’ Wat er nu de bedoeling is wil geleefd worden. Gedachten om te wachten tot later om een ander geen verdriet/pijn willen doen, proberen dat de kop in te drukken.

Als ik met de paardjes en mijn leven door zou gaan zoals ik altijd deed klopt dat niet meer met de waarheid van nu. Het vraagt diep voelen, wachten als het nog niet zover is, in het niet weten vertoeven en handelen zodra de tijd daar is. Durven aangeven en stoppen als iets niet meer klopt. Vol gaan voor wat wel de bedoeling is, wat de consequenties ook zijn. Dat lijkt op wat een boer doet, bezig met het veld afgestemd op de natuur zodat het gewas kan groeien. Die achternaam is toch zo gek nog niet.

Het geconditioneerde gecontroleerde leven om mee te kunnen binnen het systeem en het aanpassen aan wat hoort en moet is getransformeerd in het leven van de liefde die ik ben door de stem van het innerlijk weten te volgen. Over hoe je met jezelf omgaat in deze transitie heb ik een studie gemaakt en zelf ervaren. Leuk en niet leuk vervallen als ik kan voelen dat het klopt, er is dan een levendigheid die me beweegt en vreugde geeft. 

Ik ben dankbaar dat het leven alles geeft om door de transformatie heen te komen, ja het is echt waar! Na de afronding heb ik nog een aantal diepgaande ervaringen gehad en zijn er overlevingsmechanismes blootgelegd. Meer en meer verdiepen, blijft doorgaan.
Regelmatig verbaas ik me over mezelf. Waar ik soms ’stiekem’ mijn eigen gang ging omdat ik bang was wat ‘men’ van mij zou denken kom ik er voor uit.  Daar waar ik voorheen zweeg, spreek ik. Daar waar ik de stilte doorbrak, zwijg ik. Daar waar ik verdween, blijf ik en hou niets meer achter als dat aan de orde is.
Dankbaar voor alle lieve mensen op mijn pad die mij onvoorwaardelijk hebben gesteund, mij hebben zien veranderen en zijn gebleven. Dat was niet iedereen gegeven. Afscheid nemen hoort er ook bij.

Toen ik in 2014 met NieuweWereld.NU begon heb ik een business coach in de arm genomen en hij vroeg: ‘wat doe je?’ ‘Ik sta mensen bij bij de transformatie van angst naar liefde’ was mijn antwoord. Dit keurde hij af, veel te zweverig, daar kon ik niet mee aankomen. Vervolgens heb ik me in allerlei bochten gewrongen om te voldoen aan zijn normen. Achteraf kan ik zeggen dat ik nog niet zover was. Het mocht eerst helemaal doorleefd worden, nu laat ik me door niemand meer van de wijs brengen.

Inmiddels is het licht buiten en de zon schijnt. Hop Drop naar buiten. Het water in mijn kruik schenk ik in het wasbakje, precies de goede temperatuur om me mee te wassen. Aankleden, zelf naar buiten, de paardjes op de wei (ja ik kom er nog steeds alleen niet meer met de regelmaat en intensiteit van daarvoor), zorg voor mijn moeder als dat nodig is, ben er voor mijn kinderen, heb vrienden en collega’s. Met deze rijkdom sta ik midden in het leven. Benieuwd wat het me verder gaat geven……..
Heb je vragen dan beantwoord ik ze graag.

Liefdevolle groet,
Sandra 

In december 2016 kwam ik Judith Lengkeek tegen in het Veerhuis. Zij reist als moderne nomade met haar vertelwagen. Leuk om uit te wisselen met iemand die ook zo leeft.
Zij schreef het volgende portret over mij:

Portret van een andere Nomade.

Als ik vertel dat ik rondreis, hoor ik af en toe over anderen die iets soortgelijks doen. Maar in December, toen ik in het Veerhuis in Varik was, kwam ik voor het eerst een echte andere ‘moderne nomade’ in levende lijve tegen. Nee, niet iemand die aan het rondzwerven is, maar een vrouw die doelbewust onzekerheid op zoekt om te kijken wat het brengt. Sandra Boer werkt als transitiecoach (nieuwewereld.nu) en nam al regelmatig leiders mee op reis om ze te laten ervaren hoe nieuw leiderschap een reis van je vraagt waarin thema’s minder strak gepland worden en zich meer mogen ontvouwen, waarin intuïtie leidend is en je regelmatig in de velden van ‘niet weten’ durft te verblijven. Het is dan eigenlijk heel normaal dat als je anderen daarin wilt begeleiden, je zelf ook deze principes in je eigen leven doorvoert. Sandra reist sinds kort ook zelf rond in een camper. Het leven in een vast huis van steen paste niet meer. Ik kom Sandra een paar weken later weer tegen. Met haar camper en een paardentrailer erachter. Ja. Mijn combinatie van auto met zwaailicht en kleine vertelwagen is bijzonder. Maar deze combinatie doet er zeker niet voor onder!

Waarom die paarden meegaan? Omdat ze verzorging vragen en Sandra er aan oplaadt. Dat vind ik een mooie uitleg. Je ergens aan opladen en datgene dan mee willen nemen overal waar je bent. Dat is iets waar we allemaal wel een voorbeeld aan kunnen nemen. Hoeveel mensen laten dat wat hun energie geeft achter op het moment dat ze de deur uit gaan? Moet iedereen dan maar op reis gaan met een camper of paardentrailer achter zich aan? Dat is natuurlijk een vorm die heel persoonsgebonden is. Maar dat er meer mensen komen die hun innerlijke reis ook zichtbaar maken door uiterlijk te reizen, dat is een feit. Dit is portret 1 die ik wil maken in een serie van meerdere moderne nomades. Ik hoop dat er meer mensen komen zoals Sandra, die volledig aanwezig kunnen zijn als je met hen in gesprek bent, omdat ze opgeladen zijn. Broodnodig in een wereld waarin burn-outs toenemen en mensen de weg kwijt raken terwijl ze niet eens van huis zijn weg gegaan…

Judith Lengkeek

Hieronder staat wat Willem de Ridder schrijft over Liefde in zijn boek Handboek Spiegologie. Voor alles is een tijd. Dit boek heb ik in 1999 gelezen, na verloop van tijd dringt het geschrevene op een ander level door. Hij geeft zo mooi woorden aan Liefde dat ik hem graag citeer.
Sandra Boer

Energie (liefde) is oneindig en intelligent. Het hele universum is het resultaat van die intelligentie. Als je een vlieg bestudeert, is het toch al duidelijk dat achter zo’n complex organisme een immense intelligentie schuilt? Intelligentie is niet te vatten en heeft met denken niets te maken.

Het hele universum bestaat alleen maar uit liefde, of wel een onvoorwaardelijk steunende energie. Liefde is niet één van de vele gevoelens. Het staat boven alle gevoelens. Het is een permanente kracht. Alles wat we om ons heen zien en voelen is een uitdrukking van die liefde. Meer is er niet en minder ook niet.

Liefde is ondeelbaar, dus we kunnen onmogelijk van de één minder houden dan van de ander. Het universum is een oneindige intelligentie. Maar onze denkende hersens proberen zich daar hardnekkig iets of iemand bij voor te stellen.

Onze oneindige intelligentie is echter niet te beschrijven. Woorden schieten hier hopeloos te kort. Je kunt dat wat je eigenlijk bent ook “Liefde” noemen. Die onbegrijpelijke energie is de bron van al onze creatieve expressie en de essentiële kracht van het universum. Die essentiële kracht is jouw en mijn Intelligentie.
De manier waarop we onze Intelligentie zien, is precies de manier waarop we ons leven ervaren. Als we weten dat onze Intelligentie ons voortdurend en onder alle omstandigheden onvoorwaardelijk en liefdevol steunt, dan ervaren we onze wereld (en iedereen in die wereld) als totaal veilig, lieflijk en overvloedig.

Liefde is de manier waarop de Universele Intelligentie zich manifesteert. Het is haar kracht en immense macht.

Sinterklaas en de val van het systeem

Op 15 februari 2012 werd ik wakker met onderstaande tekst in mijn hoofd, deze heb ik ingesproken en uitgetypt. Ik noem het mijn Sinterklaas verhaal omdat net als met Sinterklaas ons iets is voorgehouden wat niet bestaat. Lees verder →